Քսանմեկ օր թուխսը վեր չէր կենում ձվերի վրայից: Արդեն դուրս էին եկել տասներկու բրդոտ ճուտիկ, մնում էր միայն մի կանաչավուն ձու: Հանկարծ թուխսը լսեց, որ ձվի ներսից թխթխկացնում են: Իսկույն կտուցով ձուն ջարդեց,և միջից դուրս եկավ ճուտիկը:
Նա նման չէր իր եղբայրներին ու քույրերին: Ավելի բրդոտ էր, ավելի դեղին, տոտիկները՝ կարճ-կարճ, կտուցը՝ տափակ: <<Անճոռնի է>>, — մտածեց մայրը: Հավն իր ճուտիկներին հավաքեց ու հպարտ-հպարտ, կրթկրթալով գնաց բակ: Բոլորն արագ-արագ վազվզում էին: Միայն վերջում դուրս եկած ճուտիկը քայլում էր ծանր ու օրորվելով: Մայրը ճուտիկներին տարավ առվի ափ՝ քուջուջ անելու: Անճոռնի ճուտիկը ջուրը տեսավ թե չէ, մեջն ընկավ: Մայրը սաստիկ ճչում էր, թևերը թափահարում, դեպի ջուրը նետվում: Ճուտիկները ճվճվում էին ու դեսուդեն ընկնում, իսկ անճոռնի ճուտիկը հանգիստ լող էր տալիս ջրի երեսին: Պառավ նանը, աղմուկը լսելով, դուրս վազեց, որ տեսնի, թե ինչ է պատահել: Լողացող ճուտիկին տեսնելով՝ նա գոչեց.
— Վա՛յ, այս ի՞նչ եմ արել, հավի տակ բադի ձու եմ դրել:
Մարիամ Խաչատրյան 